Judo jest sztuką walki wywodzącą się od japońskiego ju-jitsu. Za twórcę judo uważa się Jigoro Kano ( 1860 – 1938 ). Kano wybrał z pośród technik ju-jitsu te, które nie stanowią zagrożenia dla życia, a także wprowadził szereg własnych ulepszeń i nowych technik, co pozwoliło na nadanie tej sztuce walki wymiaru sportowego. Od tego czasu judo ulegało samodzielnej ewolucji do postaci którą znamy obecnie. Od sztuki walki bez broni do pełnowymiarowego sportu olimpijskiego, w którym przygotowanie fizyczne pełni równie ważną rolę jak umiejętności techniczne.
Nazwę JUDO można tłumaczyć jako „drogę do zwinności” lub „drogę ustępowania” (JU – zwinnie, ustępować; DO – droga, zasada).
Tę tytułową zasadę judo – zasadę „JU” (ustępowanie) wyjaśnia Kano na przykładzie: „Przypuśćmy, że siłę człowieka oceniamy w jednostkach od 1 do 10. Np. siła mojego przeciwnika równa się 10 jednostkom, moja siła – 7 jednostkom. Z tego wynika, że gdybym nawet użył całej swojej siły przeciwko sile przeciwnika, to mierząc siłę przeciwko sile musiałbym przegrać. Jednak, gdy zamiast przeciwdziałać mu swoją siłą, ustąpię mu na tyle by nie stracić równowagi, wówczas przeciwnik nie przygotowany na taki manewr, pochyli się w przód i straci równowagę. W tym położeniu jest on zdecydowanie słabszy (nie ze względu na swoją siłę fizyczną, lecz niedogodną pozycję) i jego siła przeciwko mojej wynosi dajmy na to 3 jednostki, zamiast normalnych 10. Ja natomiast utrzymuję równowagę i posiadam siłę 7 jednostek. W tym momencie mogę pokonać przeciwnika, używając do tego połowy swojej siły, tj. 3,5 jednostki. Sytuacja ta pozwoli mi na zachowanie drugiej połowy siły do innych celów”. Oczywiście walka nie polega jedynie na ustępowaniu; w celu jej dogodnego przeprowadzenia stosuje się różnego rodzaju dźwignie itp. sposoby bezpośredniego, otwartego ataku.
Druga zasada judo – seyroku zenyo – to minimum wysiłku, maksimum efektu (skuteczności), polegająca na stosowaniu racjonalnych, czyli odpowiednich rzutów i chwytów.
Trzecia zasada judo – jita kyoei – to trenowanie dla wspólnego dobra i korzyści, co oznacza że trenując należy zwracać uwagę nie tylko na siebie, ale również na naszego partnera.
W judo istnieją tak zwane stopnie zaawansowania technicznego „kyu” i „dan”. Są one odpowiednikiem klas sportowych w innych dyscyplinach sportu. Przejście do każdego następnego stopnia wymaga odpowiedniej ilości wygranych walk i opanowania pewnej liczby elementów technicznych. Z biegiem czasu konsekwentnie zmieniała się technika judo w kierunku maksymalnej skuteczności. Od początku istnienia judo w nowoczesnej formie stało się ono sportem walki, wymagającym wieloletniego żmudnego treningu, w którym elementy techniki wyćwiczone są na bazie wielkiej ilości powtórzeń, wyrabiania siły i szybkości, a wszystkie zewnętrzne czynniki podporządkowane są skuteczności.
Dodaj komentarz